تئاتر

سرنوشت مان سرگردان در دست کارگردان مان. بازی از روحمان می کشند. به مغرمان جز موسیقی، چای هم تعارف می کنند. ضرباهنگ از ما انتظار دارند، و اگر رقصی بلغزد، از خشم می لرزند. هر آن چه آنان خواهند، خواهیم بود. محالی نیست. از خود تهی، از بازی سرشاریم. هر یک به نقش خود خرسند، خودش همان همه، اگر کارگردان خواهد. باید هم همچنان است که می باشد. حال که در دست کارگردان، کلماتی که می زنیم فریاد. فرم مان تکرار می شود، مثل موجی بی ساحل، بی حاصل، مجبوریم ببینیم، آن چه بر سرمان می آید، هنر است.